pytania na egzamin magisterski SWPS

Maxivitt

Autoprezentacje: rodzaje, uwarunkowania, konsekwencje.

Jasmin · Dołączył: 08 Lut 2006 Posty: 2 Przeczytał: 0 tematów

Autoprezentacja – kształtowanie (kontrola) sposobu, w jaki spostrzegają nas inni ludzie.

Funkcje autoprezentacji:
1. ułatwia wpływ na innych i pozyskanie dóbr lub uniknięcie strat
2. ułatwia utrzymanie pozytywnej samooceny i/lub konstrukcje własnej tożsamości
3. regulacja emocji – nasila pozytywne, a osłabia negatywne emocje
4. regulacja kontaktów społecznych – zapewnia szybkie rozeznanie, kto jest, kim i sprawny przebieg interakcji społecznych

Obronne techniki autoprezentacji – zachowania ukierunkowane na ochronę, utrzymanie lub obronę zaatakowanej / zagrożonej tożsamości naszej osoby:
1. Samoutrudnianie – angażowanie się w działania, które obniżają szansę sukcesu, ale zwalniają z osobistej odpowiedzialności za porażkę (a w dodatku nasilają osobistą chwałę w przypadku sukcesu).
2. Wymówki – zaprzeczanie intencji wyrządzenia szkody i/lub przekonywanie, że nie miało się kontroli nad przebiegiem zachowania
· To nie moja wina
· Odwoływanie się do alkoholu jako „sprawcy” wyniku (czasem skuteczne u mężczyzn nigdy u kobiet)
· Odwoływanie się do okoliczności łagodzących
· Przekonywanie o własnej ignorancji (np. nieznajomość przepisów)
· Udawanie głupka- (mężczyźni stosują w odniesieniu do szefów, a kobiety w odniesieniu do mężów i w kontekście zdolności intelektualnych)
3.Usprawiedliwienia – akceptowanie własnej odpowiedzialności przy jednoczesnym przekonaniu, że „długoterminowe” korzyści z naszych działań przewyższają „pozorne” lub „krótkoterminowe” szkody
· Przekonywanie, że szkody są pozorne (np. mit przyjemności kobiety z gwałtu); nikomu nie szkodzą (np. przy oszukiwaniu na egzaminie)
· Usprawiedliwienia porównawcze (inni maja jeszcze gorzej niż ofiara) lub zasadami (dzieci trzeba wychowywać)
4.Przeprosiny – akceptowanie własnej odpowiedzialności za szkodę, okazanie żalu, kompensowanie szkody ofierze
· Jest to najskuteczniejszy sposób przywracania własnego pozytywnego obrazu w oczach innych
· Taki sam wydźwięk ma fakt zasądzania niższych wyroków dla przestępców okazujących skruchę

Asertywne taktyki autoprezentacji – zachowania ukierunkowane na zbudowanie, pozyskanie, utrwalenia jakiejś nowej tożsamości naszej osoby:
1. Ingracjacja (podlizywanie się) – pozyskiwanie cudzej sympatii.
Cztery zasadnicze techniki:
· Prezentowanie siebie jako osoby zasługującej na sympatię
· Schlebianie innym
· Prezentowanie poglądów podobnych do poglądów partnera
· Wyrządzanie przysług

Dylemat lizusa – im ważniejsze jest dla nas pozyskanie sympatii jakiejś osoby, tym większa jest szansa, że osoba ta zdaje sobie sprawę i wątpić będzie w szczerość naszych zabiegów autoprezentacyjnych. Rozwiązanie dylematu lizusa: 1. prezentowanie poglądów sprzecznych z wartościami partnera, ale w mniej ważnych sprawach. 2. Konstruowanie sytuacji w taki sposób, że partner sam zapytuje o jakąś cechę/pogląd.

Dylemat zróżnicowanej publiczności – ludzie różnią się wartościami/upodobaniami i to, co jednym się podoba odstręcza innych (chłopak – jego dziewczyna i koledzy). Jedyne rozwiązanie to segregacja widowni (szczególnie o silnej obserwacyjnej samokontroli zachowań).
2. Autopromocja – przedstawianie siebie jako osoby kompetentnej, podkreślanie, że nasze dokonania są większe niż innym się wydaje, są rzadko osiągane, zostały osiągnięte pomimo przeszkód.

Dylemat skromności – więcej sympatii zdobywamy w cudzych oczach, jeśli pomniejszamy znaczenie naszych sukcesów niż chwalimy się nimi; z drugiej strony ludzie mogą potraktować nasze skromne autoprezentacje dosłownie (uważać, że nasze sukcesy są niewielkie), bądź też nawet jako wyraz niskiej samooceny.
Rozwiązanie dylematu ma kilka etapów:
· Skromność jest skuteczniejsza po fakcie niż przed faktem
· Umiarkowana skromność jest bardziej pożądana od krańcowej (nonszalancja)
· Skromność jest skuteczna tylko wtedy, kiedy audytorium i tak wie, że dobrze wypadliśmy
· Taktyka polegająca na wskazywaniu, że się odniosło sukces przy jednoczesnym pomniejszaniu wagi tego sukcesu („dobrze wypadłem, ale to nie ma znaczenia”) może łatwo przynieść efekt odwrotny od zamierzonego (wniosek o naszej zarozumiałości).

Dylemat reputacji – im większe i częstsze nasze osiągnięcia, tym bardziej inni ich po nas oczekują i tym mniej mogą cenić dalsze nasze osiągnięcia; dylemat nierozwiązany.

3. Zastraszanie (intymidacja)- wizerunek człowieka niebezpiecznego. Celem zastraszania jest dążenie do tego, aby partner przypisał aktorowi właściwości „bycia niebezpiecznym”. Podejmując zastraszanie próbujemy zwiększyć swą moc społeczna grożąc sprawianiem bólu, dyskomfortu i/lub możliwością poniesienia różnorodnych kosztów psychologicznych.
4. Świecenie przykładem – wizerunek człowieka moralnego. Osoba dokonująca autoprezentacji „moralnej” podkreśla swoją uczciwość, zdyscyplinowanie i obowiązkowość, skłonność do dobroczynności oraz samowyrzeczeń.
5. Pławienie się w cudzej chwale – autoprezentacja pośrednia. Polega na wykorzystaniu skojarzenia własnej osoby z kimś (czymś) cieszącym się powszechnie znakomita opinia (osobą, grupą, instytucją, itp.), roztaczającym wokół siebie aurę sukcesu, mocy, władzy czy popularności. Pośredni charakter działania polega na tym, że autoprezenter tworzy swój publiczny wizerunek poprzez informacje o innych osobach (lub obiektach), z którymi jest kojarzony, a nie bezpośrednio poprzez opisywanie siebie i swoich osiągnięć, czy behawioralne demonstrowanie zalet lub słabości. Skłonność do podkreślania swoich związków z zwycięzcami wzrasta w warunkach zagrażających „dobremu imieniu”.

Jesteśmy bardziej skłonni do autoprezentacji:
· Im silniej wierzymy, że sposób spostrzegania nas przez innych ludzi decyduje o osiągnięciu naszych celów
· Im bardziej zależy nam na tym celu
· Im bardziej zależy nam na aprobacie innych]
· Im większa jest rozbieżność między pożądanym a rzeczywistym obrazem naszej osoby, jaki maja inni
· Im bardziej cechujemy się skłonnością do obserwacyjnej samokontroli zachowania i samoświadomością publiczną

Co decyduje o stylu autoprezentacji:
· Samowiedza – Większość ludzi ceni sobie szczególnie pewne „fragmenty” swojego „ja” i je właśnie pokazuje innym. Ludzie nie decydują się na podejmowanie autoprezentacji niezgodnych z samowiedzą, ponieważ nisko oceniają szanse ich przekonującej realizacji. Zinternalizowane normy zakazujące okłamywania przeciwdziałają podejmowaniu autoprezentacji jawnie niezgodnych z samowiedzą.
· Wyobrażenia tożsamości pożądanej i niepożądanej.
· Wymagania roli społecznej
· Spostrzegane oczekiwania widowni.

Konsekwencje publicznego wizerunku:
· Ludzie unikają prezentowania siebie w sposób niezgodny z tym, co wiedzą o nich inni, ponieważ nisko oceniają prawdopodobieństwo skuteczności takiego działania.
· Informacje o jednostce posiadane przez otoczenie mogą wymuszać określony sposób autoprezentacji.
· Działania autoprezentacyjne zależą od wiedzy jednostki o tym, jak może być spostrzegana w przyszłości.
· Osoby o samoocenie niskiej cechuje tendencja do unikania ryzyka,stąd częściej podejmują one ochronne formy autoprezentacji.
· Osoby lękliwe częściej posługują się autoprezentacjami ochronnymi. Z lekiem społecznym związany jest pasywny, samoobronny styl autoprezentacji, którego istotą jest unikanie ujawniania informacji o sobie z jednoczesnym emitowaniem niewerbalnych sygnałów aprobaty i sympatii wobec otoczenia, tzw. „nieszkodliwa towarzyskość”
· Styl ofensywny i asertywny wydają się być domeną osób o wysokiej samoocenie. Podejmowaniu ofensywnych autoprezentacji sprzyja również skłonność do rywalizacji i brak tendencji empatycznych. Ofensywny styl autoprezentacji wiąże się często z naruszaniem norm społecznych,stąd można oczekiwać, że jest on mniej dostępny dla osób o silnej potrzebie aprobaty społecznej, a szczególnie prawdopodobny u osób o cechach osobowości aspołecznej.
· Z wysoka samooceną związana jest tendencja do autopromocji i zabiegania o podziw ze strony innych, a z samoocena niską – tendencja do ingracjacji i zabiegania o sympatię.
· Osoby o samoocenie wysokiej są bardziej skłonne do prezentowania swoich uzdolnień i kompetencji, a osoby o samoocenie niskiej, do prezentowania swego altruizmu i uspołecznienia.
· Podejmowanie autoprezentacji może być determinowane przez właściwości sytuacji i audytorium, a relatywnie niezależne od poziomu samooceny.
· Repertuar stylów autoprezentacji dostępnych jednostce określają również normy kulturowe i wymagania pełnionej roli społecznej.

hujowe · Gość

hujowe

pelmo · Dołączył: 18 Wrz 2006 Posty: 6 Przeczytał: 0 tematów

Na Ja składa się świadomość (poznający) i pojęcie Ja (poznawane). Autoprezentacja to próba zakomunikowania poprzez nasze wypowiedzi, zachowania niewerbalne i działania, kim jesteśmy albo za kogo chcielibyśmy by uważani przez innych. Inna formą autoprezentacji jest kierowanie wrażeniem, czyli świadome bądź nie aranżowanie starannie skonstruowanej prezentacji Ja, która wytworzy u innych określone wrażenie, zgodne z naszymi celami czy potrzebami w interakcji społecznej.4 strategie autoprezentacji: 1. Ingracjacja – proces polegający na tym , że ludzie schlebiają jakiejś osobie, często o wyższym statusie, wychwalają ją i w ogóle próbują wzbudzi w niej sympatię do siebie. 2. Promowanie siebie – proces polegający na tym, że ludzie próbują wywrze pozytywne wrażenie na innych, opisując własne talenty i manifestując swoja wiedzę. 3. Pławienie się w cudzej chwale – dążenie do poprawienia własnego wizerunku przez wiązanie się z ludźmi, którzy odnieśli sukces bądź są sławni. 4. Kreowanie usprawiedliwień dla możliwej porażki – tworzenie utrudnień i wymyślanie usprawiedliwień dla samego siebie, żeby w wypadku niepowodzenia dysponować gotowym wytłumaczeniem. Uwarunkowania (4 drogi dochodzenia do wiedzy o sobie): 1. Introspekcja (teoria świadomości) – koncepcja przyjmująca, że kiedy człowiek koncentruje uwagę na samym sobie, zaczyna ocenia własne zachowania i porównywać je ze swoimi wewnętrznymi normami i wartościami. 2. Obserwacja własnego zachowania (teoria spostrzegania siebie) – gdy nie jesteśmy pewni naszych postaw i uczuć, bądź są one niejednoznaczne, wnioskujemy o nich, obserwując własne zachowania i sytuacje, w których się one pojawiają. 3. Teoria przyczynowości – dotyczy przyczyn naszych uczuć i zachowań; wiele z tych teorii przyswajamy sobie z kultury, w której żujemy (np.: ”rozstania sprzyjają uczuciom”). 4. Dwuczynnikowa teoria emocji – doznanie emocji jest rezultatem dwufazowego procesu spostrzegania siebie – najpierw ludzie doświadczają pobudzenie fizjologicznego, a następnie poszukują dla niego odpowiedniego wyjaśnienia; jeżeli przypisują pobudzenie źródłu mającemu naturę emocjonalną, przeżywają odpowiednią emocję (np.; jeżeli wyjaśniają własną emocję tym, ze ktoś celuje do nich z pistoletu – odczuwają strach). 5. Schematy Ja – oparte na naszych przeszłych doświadczeniach zorganizowane struktury wiedzy o nas samych, które pomagają nam zrozumie, wyjaśnić i przewidzieć własne zachowania. 6. Teoria porównań społecznych – poznajemy swoje własne zdolności i postawy poprzez porównywanie się z innymi ludźmi. 7. Hipoteza mimicznego sprzężenia zwrotnego – własny wyraz mimiczny może determinować emocję, która jest doświadczana. 8 . motyw wew i zew. 9. Pamięć autobiograficzna – treści pamięciowe dotyczące własnych myśli, uczuć i zachowań w przeszłości. 10. Ja odzwierciedlone – spostrzeganie siebie oczami innych ludzi i włączanie ich opinii do własnego pojęcia Ja. Konsekwencje: 1. Zmiana postawy będąca konsekwencją zastanawiania się nad przyczynami własnych postaw; ludzie zakładają zgodność swoich postaw z przyczynami, które wydają się wiarygodne i łatwe do zwerbalizowania. 2. Tłumienie – usiłowanie, by nie myśleć o czymś; badania wykazują, że im bardziej ludzie starają się o czymś nie myśleć, tym częściej ta myśl pojawia się w ich głowach. 3.Pomniejszanie – niedocenianie wpływu jednej przyczyny naszego zachowania, kiedy inna przyczyna jest szczególnie wyrazista i łatwo dostrzegalna. 4. Efekt nadmiernego uzasadnienia – spostrzeganie własnego działania jako wywołanego przekonującymi czynnikami zew i niedocenianie wagi czynników wew. 5. Błędne ocenianie przyczyn pobudzenia – przypisanie własnego pobudzenia niewłaściwemu źródłu, czego konsekwencją jest fałszywa bądź nadmiernie silna emocja. 6. Porównanie społ w górę – porównywanie siebie z ludźmi, którzy lokują się wyżej niż my w zakresie jakiejś zdolności czy cechy mające na celu określenie standardu doskonałości. 7. Porównywanie społeczne w dół – porównywanie z ludźmi, którzy lokują się niżej w zakresie jakiejś zdolności bądź cechy mające na celu uzyskanie poczucia większego zadowolenia z siebie.

Gość

Lindsay Lohan Doing A Hung Guy!
[link widoczny dla zalogowanych]

aga · Gość

Autoprezentacja to kierowanie wrażeniem, które wywieramy na innych, tworzenie pewnego obrazu siebie, dbanie o bycie postrzeganym w odpowiedni sposób. Autoprezentację powinna cechowac zgodność między budowanym obrazem własnej osoby a intencjami. Żyjąc wsród ludzi często doświadczamy sytuacji, w których prezentujemy samych siebie.
Możemy to robić nieswiadomie lub celowo. Zawsze wkładamy w to wysiłek.
Różnimy się przy tym:
-przywiązywanądo tego wagą
-na ile automatycznie to robimy
-jak dobrze się z tym czujemy
-na ile różne wywieramy wrażenie w zależności od sytuacji
-co składa się na naszą prezentację (techniki)
-jak dobrzy w tym jesteśmy.
Społeczny charakter życia wymaga od nas, by stosownie od sytuacji eksponować te cechy, które są ważne dla odgrywanych ról:
-w roli szefa chcemy być postrzegani jako stanowcz i sprawiedliwi.
Bez względu na to, jaką odgrywamy rolę wciąż jesteśmy sobą. Sztuka autoprezentacji to umiejętność odpowiedzi na pytanie:
1) Jaki jest mój potencjał osobisty i jakie cechy chcę eksponować?
2) Jakie aspekty mojej osoby powinnam prezentować w określonych stytuacjach?
Autoprezentacja to sztuka szczerości i bycia sobą - o wiele łatwiejsza niż nakładanie masek, które może być dobrze widziane ale tobie obce.
Na wrażenie, które chcemy wywrzeć na odbiorcach wpływa to , co możemy świadomie kontrolować (treść wypowiedzi, dynamika) i to co nieuświadomione, lecz ujawnione przez mowę ciała.
Zjawisko niekongruencji (braku spójności)
Polega na sprzeczności pomiędzy wypowiadanymi treściami a komunikatami niewerbalnymi. Tego typu sytuacja wzbudza u odbiorcy niepokój i może powodować negatywne nastawienie.
Motywy autoprezentacji:
1) Oddziaływanie na ludzi
2) Budowa i podtrzymanie własnej wartości
3) Regulowanie emocji. (Mówienie o sobie i wyrażanie swoich uczuć poprawia samopoczucie i redukuje stres).
Efekt facylitacji społecznej:
Ludzie wkładają więcej wysiłku w wykonanie czynności i na ogół osiągają lepsze wyniki w obecności innych osób.